19. Cüz

"Sizi ve önceki nesilleri yaratandan (ve en güzel şekilde donatıp doyurandan) korkup (küfür ve kötülükten) sakının" (diye uyarıp öğüt vermişti).

(Ama onlar) Dediler ki: "Sen ancak büyülenmişlerdensin (boş hayal ve hevesler peşindesin).”

"Sen sadece, benzerimiz olan (herhangi) bir kişiden başkası değilsin ve biz senin gerçekte yalancılardan olduğunu zannetmekteyiz."

"Eğer doğru sözlü isen (ey Şuayb), bu durumda gökten üstümüze bir parça düşürüver" (de görelim).

(Hz. Şuayb) Dedi ki: "Rabbim, yaptıklarınızı (ve karşılığını) daha iyi bilir. (Benim görevim sadece tebliğdir.)"

Böylece onu yalanlayıp (küfür ve kötülükte azgınlaştılar); nihayet onları o gölgelik (sandıkları gazap bulutları) gününün azabı yakalayıverdi. Gerçekten o, büyük (ve korkunç) bir günün azabıydı (ve bunu hak etmişlerdi. Yağmur getirecek sandıkları bulutlardan Allah üzerlerine her şeyi yakıp kül eden ateş döküvermişti)!

(Ey Resulüm!) Gerçekten bunda bir ayet (ve ibret) vardır, ama onların çoğu iman etmiş (ve edecek) değillerdir.

Ve şüphesiz Senin Rabbin, Güçlü ve Üstün olandır, Esirgeyendir.

Gerçekten O (Kur'an), âlemlerin Rabbinin (bir) indirmesidir.

Onu (Kur’an’ı) Ruh-ûl Emin (Hz. Cebrail Resulüllah’a) getirmiştir.

(Bu Kur’an; halkı) Uyarıcılardan olman için, Senin kalbinin üzerine (vahyedilmiştir).

Apaçık Arapça bir dille (herkes okuyup anlasın diye gönderilmiştir).

Ve hiç şüphesiz O (Kur’an), geçmişlerin kitaplarında da (geleceği haber verilip) zikredilmiştir.

İsrailoğulları bilginlerinin onu (Kur’an’ın Hz. Muhammed’e indirileceğini) bilmeleri (ve haber vermeleri) de onlar için bir delil (ayet) değil midir?

Biz bu (Kur’an’ı Arapçadan başka dil konuşan) yabancı birine indirseydik;

Ve de o bunu kendilerine okusaydı, yine Ona iman etmeyeceklerdi.

Biz onu (itiraz ve inkârı), mücrimlerin (utanmadan ve uslanıp usanmadan günahlara dalanların) kalbine işte böyle (sokup) işlettik (bu yüzden hidayetleri kararmıştır).

Onlar, o pek acı azabı görünceye kadar Ona (Kur’an ahkâmına) inanmayacaklardır.

Artık o (azap), kendileri şuurunda (farkında) olmadan onlara apansız gelip (kıskıvrak yakalayacaktır).

(Bunun üzerine: “Acaba) Bize bir süre tanınır (tevbekâr olup hayırlı işler yapmamıza fırsat sağlanır) mı?" (diyerek yalvarmaya başlayacaklardır.)

Hâlâ (kendilerine şu anda fırsat ve ruhsat vermemizdeki hikmeti anlamıyorlar da) azabımızı istemekte acele mi davranıyorlar?

Görüyorsun ya (nasıl da cahillik ediyorlar). Halbuki Biz onları (çok uzun) yıllarca yaşatsak ve nimetlerden yararlandırsak,

Sonra va’ad edilen (azap) kendilerine gelip (kuşatsa),